Ontkennen, vertragen, de gedupeerden de schuld geven om vervolgens een schikking te treffen

In 2006 kwam de woekerpolisaffaire in zijn volle omvang aan het licht. Verkochte beleggingsverzekeringen bleken woekerpolissen met hoge en verborgen kosten. Reden voor veel gedupeerden om in het geweer te komen tegen de verzekeringsmaatschappijen en deze tot de orde te roepen. Deze verzekeringsmaatschappijen hebben immers een zekere maatschappelijke verantwoordelijkheid om geen slechte producten te verkopen aan onwetende consumenten. Net zozeer als dat van de slager mag worden verwacht dat deze goed vlees verkoopt mag van verzekeraars worden verwacht dat zij nette beleggingsproducten verkopen en de consument niet opzadelen met hoge kosten en woekerpolissen.

Na het ontdekken van de woekerpolissen had het derhalve zeker op de weg van de verzekeraars gelegen om excuses te maken en de gedupeerden hun schade te compenseren. Niets was minder waar. In plaats van een oprechte excuses en op zijn plaats zijnde nederigheid kozen de verzekeraars ervoor om de misstanden te ontkennen, procedures te vertragen en de gedupeerden de schuld te geven van het woekerpolissendebacle. Dit alles om vervolgens via de stichtingen Woekerpolis claim en Verliespolis een voor de consumenten slechte schikking overeen te komen.

Duidelijk moge zijn dat dit niet een manier hoe een verzekeraar zich jegens consumenten dient te verhouden. Iedereen maakt fouten. Fouten zijn menselijk. Maar indien die fouten worden gemaakt en men daardoor schade leidt dient deze schade te worden gecompenseerd in plaats van gewone burgers te laten vrezen voor lange gerechtelijke procedures. Op woekerpolissen zat niemand te wachten, evenmin zit men te wachten op lange produceren of slechte schikkingen. Maar indien niets anders mogelijk is zal het gelijk moeten worden gehaald door middel van een gang naar de rechter. De zaak tegen Aegon heeft inmiddels uitgewezen dat dit een succesvolle stap kan zijn.